Roeien met de riemen die je hebt

Toen manlief en ik trouwde in 1982 betrokken we een huisje dat mijn vader voor ons gekocht had en dat wij van hem huurde. Voordat we er in trokken moest er nog het een en ander gebeuren. Er zat geen badkamer /douchecel in en de aangebouwde w.c. Kwam uit in de keuken. Waarschijnlijk was dat " state of the art" in 1928 maar in 1982 niet meer. Bovendien moest er nog een muur om het huis gemetseld worden omdat het maar eensteens was. Ik weet nog dat ik moest huilen toen we de offerte binnen kregen. Het zou 24.000 gulden kosten om een een bijkeuken met toilet van minimale afmetingen te bouwen ( toen manlief zijn been in het gips zat kon hij niet eens de deur dicht doen!) en een kleine douchecel. Als je 900.00 gulden per maand verdient bij een 42-urige werkweek dan is dat een heel bedrag.

De man die de tekeningen goed moest keuren had het liefst nog gezien dat we de trap verplaatste want als je vanuit de slaapkamer naar de w.c. moest,moest je eerst door de keuken en dat was niet hygiënisch.

Die bijkeuken is er gekomen en we hebben gelijk de achterdeur verplaatst en de ingang naar de wc in de keuken kwam ook te vervallen en zo kregen we wat meer ruimte in onze keuken.

Nu komt het echte "verhaal":

De mensen die voor ons in het huis zouden gaan wonen hadden net een nieuw keukenblok er in laten zetten met bijbehorende "trendy" tegeltjes. Ik vond zowel het keukenblok als de tegeltjes afschuwelijk! Al moet ik bekennen dat ik sindsdien lelijkere tegeltjes gezien heb ( die waren oranje!) Maar wat doe je als er een spiksplinternieuw blok in je keuken staat? Dat ga je er toch niet uitslopen! Al zie ik om me heen dat het wel gebeurt. Iets waar niets aan mankeert wordt er uitgehaald omdat het niet helemaal naar hun zin is. Desnoods wordt er geld geleend om iets anders er in te zetten. 

Ik heb wat foto's van foto's gemaakt

Ik heb alles aan die kastjes en tegeltjes aangepast zodat het leek alsof ik ze hoogst persoonlijk uitgezocht had en prachtig vond. Behang,verf, accessoires, zelfs de hand- en theedoeken.

Deze tegeltjes vond ik wel mooi. Ik heb er ook met pijn afscheid van genomen toen we een andere keuken namen. Het kastje naast het gasstel is de ombouw van het stereomeubel van manlief. Dat gebruikte ik als extra opberg ruimte.

18 jaar later was het zover! Ik had genoeg gespaard voor een nieuwe keuken en de oude was oud genoeg om zonder al teveel schuldgevoel te vervangen ( al mankeerde er weinig aan)

 Mooi he! Ik heb het nog steeds over mijn " nieuwe" keuken terwijl we hem al een jaar of twaalf hebben!

Ik ben er nog steeds erg blij mee.

Het moraal van dit verhaal is. Het is niet erg om wensen uit te stellen. Alles hoeft niet gelijk perfect te zijn. Er zijn mensen die een arm zouden geven om iets te hebben wat jij afschuwelijk vindt. En als het dan eindelijk zover is dan geniet je er des te meer van.

Het lampje uit de oude keuken heb ik geverfd en hangt tegenwoordig bij zoon lief op zijn kamer

Als ik toen geweten had dat hij zijn muur deze kleur wilde hebben had ik hem niet overgeschilderd ;-)