Ik gisteren bijna wel...
Ik heb hem al jaren. Ik had hem gekocht om over de kussens van onze rookstoel te doen. Ik heb zo'n rookstoel met spijltjes aan de zijkanten en twee stevige kussens erin. Met huisdieren en kinderen kun je wachten op vlekken en ongelukjes . Ik had bedacht dat ik de kussens in een eenpersoons dekbedhoes kon schuiven, de een na de ander en daarna de kussens weer in de stoel kon doen ( is niet echt eenvoudig maar wel te doen) en daarna de overtollige stof aan de zijkanten onder de kussens kon vouwen en in het kiertje tussen het verticale en horizontale kussen kon proppen en ook aan de voorkant onder het kussen zodat het leek of het twee aparte hoezen waren. Toen er niet meer zoveel geknoeid werd heb ik twee aparte kussenhoezen gemaakt en een soort " toplaagje" als bescherming wat je tussendoor kon wassen. Het dekbedhoes werd daarna gebruikt voor waar het eigenlijk voor gemaakt was dus ging het op het bed van zoonlief.
Toen er een grote scheur in kwam heb ik het gebruikt om over een mand te leggen waar stukjes stof en kantjes en bandjes in dozen zaten voor mijn crazy victorian patchwork projecten ( dat is een soort bling bling patchwork) Ik had het na de zoektocht naar het stukje schoen voor op mijn vest niet netjes terug gelegd en dacht," weet je wat, ik leg het patchwork kleedje dat ik voor de yoga gemaakt heb erop en doe dat andere weg!"
Maar ik heb nog steeds geen lorrenboer gevonden en dacht, " waar laat ik het? " Ik kan er niks aan doen maar ik heb moeite om dingen in de kliko te gooien. Als ik stukken textiel tussen afval zie liggen krijg ik gevoelens van weerzin.
Toen kreeg ik een idee!...manlief klaagde dat het kussentje dat in zijn stoel lag wel heel erg begon te slijten
Maar ik ontzag het om wat nieuws te maken. Mijn idee was om het kussen in het dekbed te wikkelen en dat als kussenhoes te gebruiken. Dan zag het er wat beter uit en ik hoefde geen plekje te zoeken om de lorren op te bergen todat ik er een bestemming voor gevonden had.
De eerste poging verliep niet goed
Zo zou ik van de regen in de drup komen maar na enig heen en weer geschuif ( ik moest natuurlijk ook rekening houden met die giga scheur) lukte het om twee kanten zonder beschadiging te krijgen
Daarna heb ik rondom alles dichtgenaaid om te voorkomen dat mijn zorgvuldig gevouwen origamikussen een slordige hoopje zou worden zodra iemand het op zou tillen
Hier het eindresultaat
Niet helemaal vierkant maar daar zie je straks niets meer van
Zie je wel! Bovendien is het kussen nu een stuk dikker.
Toen wij trouwden heb ik heel lang gezocht naar een rieten bank. Een aantal jaren later zag je er een heleboel maar toen nog niet. Op een dag liepen we door de hal van een failliete meubelzaak ( toen was het ook al crisis) en liep ik er eentje tegen het lijf! :-)
Dit was hem ( ergens onder al die kinderen )
Zoals jullie kunnen zien werd de bekleding, inmiddels ruim 11 jaar oud, al wat smoezelig. Maar ik wilde hem niet wegdoen, het was mijn ideale bank! Je kon er heerlijk op liggen zonder een knik in je nek te krijgen.
Eerst had ik een soort hoeslaken voor gemaakt dus een lap stof met rondom elastiek wat ik om het kussen heen deed maar met kinderen schiet dat natuurlijk los want die zitten immers niet stil op een bank. Toen kreeg ik een idee! Ik heb de knopen die het kussen aan de canvas onderkant vast hielden losgemaakt zodat je het er uit kon halen en heb er toen een tweepersoons dekbedhoes overheen geschoven
Ik zie net dat ik die hoes ook al op de bovenste foto had maar dat hij in toen in de was zat. Vandaar ook dat kussen zonder sloop.
Zo kon ik de bekleding variëren
Twee zieke kindjes ( anders waren ze nooit zonder grote ruzie zo gaan slapen ;-))
Dit was de eerste hoes zo te zien aan de leeftijd van het dochterlief. Ik heb niet mijn ogen afgedekt vanwege de anonimiteit ( zo zie ik er toch niet meer uit..) maar ik had ze bijna dicht! Geen gezicht dus ;-)
Een aantal jaren later was het schuimrubber van het kussen helemaal ingeklonken en toen heb ik er een stuk schuimrubber van een matras ondergelegd om het wat op te hogen. Het einde kwam toen het stugge canvas waar het kussen op lag begon te scheuren. Hij heeft nog jaren in de garage gestaan voor als ik daar een oplossing voor kon bedenken zonder dat het enorm duur zou worden maar dat is nooit gebeurd helaas. Met pijn in mijn hart heb ik hem weggedaan.....
Daarna heb ik nog een afdankertje gehad wat eerst van mijn ouders geweest is en daarvoor van mijn oma Nel en toen de leren bank die ik nu heb. Ik zit te wachten tot het huis van mijn vader verkocht wordt en ik de bank die daar staat in gebruik kan nemen ( als ik hem door de deur kan krijgen)
Maar zo'n mooie en lekkere bank als die eerste zal ik nooit meer krijgen vrees ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten