Het begeerde kastje

Een aantal weken geleden schreef ik over het grenen kastje dat ik voor 5,00 in een soort permanente rommelmarkt loods had zien staan. Het zou perfect passen in het " hoekje" van manlief

Hij zou meer ruimte hebben om zijn attributen uit te stallen en het zou er een stuk beter uit zien ( vermoedde ik, want zoiets weet je pas zeker als het er staat en ingericht is). Alleen zei manlief, " dat wil ik niet. Ik vind het goed zoals het is" Maar ik kon het kastje maar niet uit mijn hoofd krijgen. Begeerte stak de kop op en ging niet weg. 

Een week of twee geleden ging ik weer kijken, ik was even blij want ik dacht eerst dat het weg was maar dat was niet zo. Weg is weg toch? Ik heb het opgemeten en het zou perfect passen bleek toen ik thuis de ruimte nog eens nagemeten had.

Ik dacht, ik koop het gewoon, als hij het niks vind na een proeftijd kan ik het altijd nog ergens anders neerzetten of weer weg doen" 

Ze zijn niet vaak open en de woensdagmorgen dat ze wel open waren was ik heel de dag aan het werk. Zaterdag was het zover......ik ging met de auto erheen en kruiste mijn vingers zoals ze in Engeland doen ( wie weet zou het helpen;-)) de meters van de auto tot de loods heb ik discreet lopen duimen.....en ........hij stond er nog! Ik heb hem door heel de loods heen gesjouwd  naar de " kassa" ( geldkistje) en toen nog helemaal naar de auto gedragen. Je hoort wel eens dat mensen op belangrijke momenten een onvoorstelbare kracht kunnen ontwikkelen b.v. een  auto optillen als ze een familielid er van onder moeten trekken. Nou, ik had zaterdag een light versie daarvan. Ik heb nu blauwe plekken en spierpijn als bewijs.

Daarna ben ik naar een kunstmarkt gegaan en heb hele leuke dingen gezien en inspiratie opgedaan en wat boodschappen gehaald. Eenmaal thuis moest ik natuurlijk opbiechten wat ik gedaan had. Een man merkt als er iets aan " zijn hoekje" veranderd is. Zelfs Vincent Bijlo of Jules de Corte merken dat! Alleen Stevie Wonder zou het de eerste weken misschien niet door hebben. Die heeft waarschijnlijk een gigantisch huis waar hij regelmatig in verdwaalt.

Ik vertelde manlief dus dat ze geen preiplantjes meer hadden voor in het hof en dat het anti maden spul voor de konijnen er nog niet was en terloops dat ik dat grenen kastje gekocht had. Met ingehouden adem wachtte ik zijn reactie af maar het enige dat hij zei was," hoe heb je het thuis gekregen?" Al moet ik bekennen dat hij later zei, " waar ga je het zetten?" en " kan ik dan nog wel met mijn stoel draaien?" De woorden," ik wil het niet en vind het goed zoals het is," werden niet meer geopperd.

Zo zag het er uit toen ik het thuis had

Ik ben snel aan het werk gegaan om het op te knappen. Ik wilde dat hij in zijn volle glorie hersteld was voordat hij hem voor het eerst zou zien.

Ik heb alles met staalwol bewerkt. Dat moet je met de nerf van het hout mee schuren. Ik heb handschoenen aangetrokken. Na de staalwol splinter die er 3 maanden over deed om er weer uit te komen ben ik voorzichtiger geworden. Met staalwol kun je vlekken en viezigheid verwijderen.

Daarna heb ik hem met een vochtige doek met water en een beetje amoniak afgedaan en laten drogen. 

Het bovenblad heb ik gelakt. Ik wil niet dat ik manlief moet berispen als hij zijn flesje bier er op zet en een kring veroorzaakt. Het is tenslotte zijn hoekje. De rest heb ik in de was gezet.

Hier het eindresultaat

Dat was dus zaterdagmiddag. Hij heeft de nacht in het schuurtje doorgebracht omdat manlief hem zo " verschikkelijk" vond stinken ( de boenwas..) Ik hoopte toch dat ik hem zondag kon neerzetten en inrichten maar toen stonk hij nog vond manlief," je wilt toch niet dat ik hoofdpijn krijg van die stank?" Zei hij...dat wilde ik zeker niet, vooral omdat ik het gevoel had dat ik iets tegen zijn zin deed.

Ik zou geduld moeten hebben............

Maandagmiddag was het zover...we hebben het kastje naar binnen gedragen en toen manlief weer weg was heb ik het neergezet en ingericht. Ik heb gewacht tot hij wegwas omdat ik niet zat te wachten op opmerkingen als, " het past er niet in" of dit is niks zo". Ik heb inderdaad een beetje met de indeling zitten worstelen.

Eerst had ik het zo

En toen zo

De tussenliggende pogingen heb ik niet op de foto gezet.

Het is een hele kastenmuur geworden op de uitsparing voor mijn telescoop na maar dat moet maar zo

Het schijnen alleen mijn spullen te die de kliko inkunnen ( en eerlijk gezegd heb ik er veel meer dan hij)

Maar het oogt wel wat netter.

's Avonds zei hij," leuk zo, mijn hoekje!" En toen ik zei," echt?" Zei hij," nee, ik vind het niks zo, vroeger kon ik van een afstand alles in die mand gooien en dat kan nu niet meer." Het probleem met manlief is dat ik nooit weet wanneer hij iets meent of niet. Zelfs na 37 jaar niet. 

Ik ben er blij mee :-)