Je zou het haast niet geloven maar het is echt waar.

Ondanks het feit dat ik inmiddels de vijftig gepasseerd ben, zijn de vriendinnen die ik gehad heb op 1 hand te tellen. Het is niet zo dat ik met iedereen ruzie maak of met niemand kan opschieten maar iemand die mij begrijpt en die ik begrijp kom ik niet vaak tegen. Ik voel me soms echt een buitenbeentje of een vreemde snuiter. We gaan niet op vakantie ( en dat vind ik niet eens erg) Ik hoef er nooit " eens lekker uit", wil niet om de paar jaar mijn interieur veranderen omdat ik het spuugzat ben. Loop niet in de polonaise op feestjes en voel me zelfs heel eenzaam in grote groepen die de tijd van hun leven lijken te hebben.

De vriendin die ik momenteel heb ( de eerste sinds > 30 jaar) heb ik maar 4 keer in levende lijve gezien. Dat is op zich al heel bijzonder. Het begon een jaar of twaalf geleden toen ik haar via een online poppenhuis groep leerde kennen en een stukje quiltvlies toestuurde zodat ze een quiltje op poppenhuis formaat kon maken. Gaande weg begonnen we steeds meer met elkaar te mailen en ontdekten dat we veel gemeen hadden. Zij is iets jonger dan ik en we hebben allebei kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd en zijn nog steeds aan ons eerste huwelijk bezig. Zij gaat ook niet op vakantie en is ook een huismus net als ik. Er zijn ook verschillen. Zij probeert zich in iedergeval niet als een bohémienne uit te dossen in levensgevaarlijke kleding b.v. Zij kleedt zich heel onopvallend en het duurde misschien wel meer dan een jaar voordat ik wist hoe ze er uit zag! Eigenlijk is dat wel goed want anders hadden we misschien niets in elkaar " gezien". Nu kende we elkaar al door en door voor de eerste ontmoeting.

Nu vraag je je misschien af waarom ik dit allemaal vertel....begin dit jaar zei ze dat ze spierpijn in haar buik had wat op zich al bijzonder is want ze sport niet. Toen ik daar over door vroeg zei ze dat ze dacht dat ze verkeerd van de fiets afgestapt was en tegen het stuur gevallen was. Wat natuurlijk zou kunnen, alleen de " spierpijn" bleef en werd zelfs erger. Af en toe hadden we het er over hoe vreemd het was. 

Ik denk dat het eind april was toen ze zei dat het leek of haar buik steeds dikker werd. Haar man grapte zelfs dat ze steeds meer op haar moeder ging lijken. Ook voelde ze zich regelmatig misselijk maar dacht dat het hormonen zouden kunnen zijn. Toen ik dat mailtje las was het mijn beurt om onwel te worden...alle alarmbellen begonnen bij mij te rinkelen! Het zou toch niet waar zijn!!? Toen ik dat las dacht ik gelijk aan eierstokkanker. Wat zij noemde zouden verschijnselen kunnen zijn maar ook van andere aandoeningen en ik wilde haar niet bang maken. Ik schreef terug," zou je niet eens naar de dokter gaan? Het duurt nu zo lang en de verschijnselen die je noemt kunnen bij een ernstige aandoening horen maar hoeft niet natuurlijk." 

Daar heb ik het bij gelaten. Misschien had ik het helemaal mis en was het heel iets anders. Bovendien is het haar lichaam en kan ik haar niet dwingen. Zelf ben ik ook geen dokterloper. Ondertussen heb ik zitten googlen. Bij eierstokkanker leven na 5 jaar nog maar 36 van de 100 vrouwen. Als je er vroeg bij bent en zoveel mogelijk uitzaaiingen kan verwijderen kan het als een soort chronische ziekte beschouwd worden en worden de vrouwen regelmatig behandeld om hun leven te verlengen. Genezen doen ze er niet van. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik ook dacht," als ze zulke verschijnselen heeft dan kan het nooit in een vroeg stadium zijn en is de kans groot dat het toch al te laat is." Eierstok kanker is zo gevaarlijk omdat het in de buik alle ruimte heeft om te groeien voordat een vrouw klachten krijgt.

Een dag of 10 later zei ze dat ze een afspraak gemaakt had bij de huisarts. Ik was heel opgelucht maar ook heel bang. De huisarts stuurde haar voor een echo bovenbuik en er zou ook een echo onderbuik komen maar die is nooit uitgevoerd....Op 12 mei is ze voor de echo bovenbuik geweest. De radioloog begon gelijk van alles te vragen en ze voelde nattigheid. Hij had het over iets dat tegen haar maag drukte! De huisarts die al snel aan de telefoon hing zei dat ze een eierstokcyste had die zo groot was dat ze niet konden zien of hij afkomstig was van de rechter of de linker eierstok! 14 mei zat ze bij de gynaecoloog. Het was goed mis... De cyste was 30cm groot en voor 99% zeker kwaadaardig. Het enige lichtpuntje was dat alle kwaardaardige cellen misschien in die cyste zaten en er geen uitzaaingen waren. Ze ging door de CT scanner om te kijken of ze uitzaaingen in haar longen had maar dat was gelukkig niet zo. Ze zou geopereerd worden maar er zou ook een arts uit de Daniel den Hoed kliniek bij moeten zijn en die opereerde alleen op donderdagen en de hemelvaartdag zat er nog tussen....

Donderdag 12 juni is ze geopereerd. Ze zijn 3,5 uur bezig geweest en hebben haar eierstokken en baarmoeder en een tumor van 5kg!! Nee, het is geen typefout, verwijderd. De tumor zou in zijn geheel onderzocht worden en maandag 16 juni mocht ze al naar huis! Vorige week woensdag had ze een belafspraak voor de uitslag. De tumor bleek uit goedaardige- en kwaadaardigecellen te bestaan Maar ze hadden alles weg kunnen halen en verder zag het er goed uit en ze hoefde geen verder behandelingen te ondergaan, alleen controles. Vindt je dat niet wonderlijk? 

Dit had ik echt niet verwacht al had ik het vurig gehoopt! Afgelopen weken heb ik geleefd op een soort achtbaan waarin hoop en vrees elkaar afwisselden en ik was niet eens diegene die het doormaakte! 

Ik hoop dat we nog vele jaren lief en leed met elkaar mogen delen!

Ik heb toestemming aan haar gevraagd om dit te schrijven. Mocht het blogje ineens verdwenen zijn dan kan het zijn dat ze het gelezen heeft en van gedachten veranderd is ;-)

Tot slot nog een mooie kaart voor haar

Ik heb nu een binnenpretje want ze heeft hem zelf gemaakt :-) ze kan ook nog heel mooi borduren en haken, ook in het klein.

Dus dames, merk je dat er iets anders voelt aan je lichaam en gaat het niet over, ga naar de dokter! Nou maar hopen dat ik zelf mijn advies opvolg mocht ik iets gaan voelen ;-)