Pinkel is 18 jaar geleden op 3 december aan komen lopen. Of liever gezegd ze zat voor het kattenluikje te rillen en toen hebben we haar met gebakken vis naar binnen gelokt en opgesloten in de douchecel zodat we haar veilig konden "bewaren" tot we haar eigenaren gevonden hadden.... Dat is nooit gebeurd.
Ze wilde zich niet laten aaien en ging een beetje haar eigen gang. Soms zag je haar heel de dag niet. We dachten altijd dat ze bij ons in de koeienschuur in het hooi lag te slapen maar er later bleek, toen de schuur verkocht was en er een ( flink) woonhuis van gemaakt was dat ze ook wel eens gewoon achter het gordijn op de overloop lag te slapen zonder dat wij het wisten. Je hoorde haar nooit behalve het tik tik van haar nagels op de vloer. Ze miauwde namelijk maar 1 keer per jaar en dat was als ze in de auto in het mandje zat op weg naar de dierenarts met onze andere katten. Ze deed de rest van het jaar wel miauw gebaren maar er kwam geen geluid uit!
Ze stond onderaan de ladder qua rangorde en kreeg zelfs van Siepie het "sulletje" wel eens een tik.
Zoals ik schreef wilde ze niet geaaid worden en kwam ze nooit bij je zitten...totdat we haar 4 jaar hadden..langzamerhand liet ze zich heel even door mij aaien. Als een ander het probeerde of als we visite hadden dan rende ze snel weg en verstopte ze zich. Op een keer viel ik op de bank in slaap...wie lag er bovenop mijn buik? Pinkel! Zodra ik mijn ogen opendeed was ze weg. Dat gebeurde steeds vaker en ze bleef steeds langer liggen als ik wakker werd. Nu moeten jullie niet denken dat ik altijd de nacht op de bank doorbreng maar het gebeurde wel eens dat ik t.v. lag te kijken en in slaap viel. Ik vertel het in een paar zinnen maar er gingen maanden zo niet jaren overheen voordat ze bleef liggen, tenzij ik ging hoesten of moest niezen. Later kwam ze op schoot zitten ( alleen bij mij) en de laatste jaren komt ze naar de slaapkamer toe. Jaren was dat om een uur of drie 's nachts en dan tikte ze heel zachtjes en voorzichtig met haar pootje op mijn oogleden. Dan wilde ze geaaid worden. Dat was geen ideale situatie natuurlijk dus deed ik net of ik sliep... Beetje bij beetje kwamen dan met elk tikje haar nagels steeds meer naar buiten totdat ik niet meer kon veinzen dat ik sliep dan moest ik mijn hoofd onder het dekbad stoppen.
" Dan geef je toch een flinke tik terug!" denken jullie misschien maar ik heb er zo lang over gedaan om haar vertrouwen te winnen dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen!
Ik heb haar wel nu zover " getrained" dat ze tegenwoordig om een uur of zes, half zeven komt tikken. Nu altijd met nagels eruit, " dat scheelt tijd" zal ze wel denken. Twee weken terug had ik een kras op mijn voorhoofd," hoe kom ik daar nou aan ?" dacht ik nog...Ik vermoed dat het gebeurde terwijl ik diep lag te slapen en niet snel genoeg reageerde. Ik stop dus mijn hoofd onder het dekbed maar krijg dan last van zuurstof gebrek en zodra ik maar een cm naar boven kom begint ze weer. Ik heb zelfs er even aan gedacht om een snorkel te dragen maar dat leek me niet praktisch. De slaapkamerdeur dicht doen is ook geen optie. Het is een schuifdeur en die krijgt ze open.
Toen Siepie een paar jaar geleden overleed gebeurde er iets wonderlijks. De dag erna hoorde manlief en ik hartverscheurend miauwen in huis! We dachten even dat Siepie uit de dood opgestaan was maar het was haar stem niet, het klonk als een schorre kikker! Het was Pinkel! Nu ik haar solo heb horen miauwen vind ik het niet vreemd dat ze al die jaren haar mond gehouden heeft. Het is geen gehoor :-)
Ik heb het geluid opgenomen en heb geprobeerd het op mijn blog te zetten maar kreeg het niet voor elkaar. Jullie zullen we moeten geloven.
Tegenwoordig miauwt ze steeds vaker. Als ze binnenkomt na buiten geweest te zijn en vaak als ze wat gegeten heeft. Ze is ook niet meer zo schuw. Als er visite komt rent ze niet meer weg ( behalve bij kleine kinderen) en andere familieleden mogen haar ook nu aaien. Ze heeft zelfs bij zoonlief op schoot gezeten een paar keer! Je kunt goed merken dat ze oud is. Ze is flink doof dus is niet heel 31 december niet meer bang, nu alleen nog maar rond middernacht maar vlucht niet meer naar boven. Ze is ook noet meer zo ondernemend.
Als laatst nog een foto van een flinke tijd terug, relaxend op het dak van de overburen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten